Makale- Çocukluk Anıları...

Yaşı Küçük, Suçu Büyük Bir Cadı

Köyümün şivesiyle anlatmayınca da, tadı çıkmaz ki bu hikayelerin.
Ama ne yapabilirim, bazı vurguların harfleri mevcut değil.
Şimdi sıkı durun, suç olup olmadığına sonra karar verirsiniz.
Bizler için çok büyük suç idi, o tarihte işlediğimiz.
Daha doğrusu teşebbüse iştirakten yargılanabilirdim.
Çok şükür ki, beni bu çok büyük suça iştirak ettirenler de, ben de, çok iyi
başardık suçumuzu saklamayı...
Bu güne kadar anlatmak bile hiç aklıma gelmeyen bu itirafları, artık bir cezai müeyyidesi kalmadığı için sizlerle paylaşmak istiyorum.
Yine de isimleri saklı tutmakta fayda var.
Merak ettiniz değil mi?
Hani şu gurbet yazımız vardı da, bütün duygu ve düşüncelerimi sizlerle
paylaşmak istediğim halde sayfamıza sığmaz diye, bölümler çıkarmıştık ya,
bu da o yazımızdan bir bölüm.
Ben de, o kuşağın uzantısı olarak, süren adetlerin uzantısında kıvranan, bazı çaresizlerin imdadına yetişen, okuması yazması olan, bir küçük kız. ' Küçük cadı' yani...
Aslında ele geçmiş kıymeti bilinecek bir nimet.
Bu ben de olmayabilirdim. Ama, şans eseri bendim işte, çok şükür...
Ve artık konumuza geçebiliriz.
Askerde olan bir komşu abimizden mektup geliyor.
Okutmuşlar okutmasına da, cevap yazdıramamışlar kimseye...
Sultan buradaymış, akşam oturmaya gidelim de ona yazdırıverelim demişler.
Gelin kaynana geliyorlar işte, ellerinde bir fener.
Ben şehirde okuyordum o yıllar ve hafta sonunu iple çeken bir gurbet yaşıyordum kendime göre.
Başladık ağabeyimizin mektubunu yazmaya.
Anası söylüyor ben yazıyordum.
Gelin, bütün duygularını dizginlemekle meşgul, lâfa karışmak ne haddine?
Ve de mektup, kendini hiç ilgilendirmeyen birine yazılıyor zaten, gibi bir maske, gayet doğalmış gibi duruyor yüzünde. Ana söylüyor ben dinliyordum.
Ve her söylediğinin yazılmayacağını bilmiyor anne.
Küçük cadı, nereden biliyorsa biliyor, kendi değiştiriyor bazı yerlerini.
Kız! Ben sana öyle mi dedim diyor ana.
Öyle olmaz diyor cadı, böyle olur. Bu cadı işi biliyor.
Ve de aynı durumda olanlara anlatıyorlar.
Ve ben de meşhur mektupçu oluyorum. Hafta sonları ailemden çok onlar bekler oluyorlar yollarımı.
Suç bunun neresinde?
Asıl suç geride!
Tuvalete gitmek istiyor gelin. Ben, (gazla yanan) küçük idareyi, yakıp götürüyorum.
Gelin, ellerime sarılıyor tuvaletin orada. Sana bir şey diycem, diyor.
Ama, sakın duymasınlar n'olur! . Geçenlerde falancaların gelini falana...
Anlıyorum durumu. Mektup mu diyorum.
Evet diyor, dövmüşler gelini. Anasının evine kovacaklarmış da, kocası gelsin de öyle demişler.
Şimdi kocasının gelmesini bekliyorlarmış.
Mektubunu yakalamışlar! ..
Çok korkuyorum elbet! ..
Kötü bir şey yapmış gelin… Ayıp bir şey yapmış.
Gelin kısmı? .. Ama, kocasıı?
Yazmalı diyor içim.
Kaynana kaynata varken, ayıp ama? ..
Aslını kestiremiyor küçük aklım.
Ve şimdi, bu gelinin arzuhâli geliyor ardından...
Çok göresim geldi diyor. Aklım onda, içim yanıyor.
Elma sakladım sandığa, kışın gelir de, ona veririm diye.
En güzellerini sakladım, kimisi çürümüş attım... Benden de yaz ne olur, sen yaz.
Anangil köyde nasılsa. Sen gizlice getirir okursun abinin yazdıklarını.
Sonra yırtar, atarız ateşe...
Öyle yaptık.
Şehirdeki evimize geldi mektuplar.
Ben de suçu göze alıp taşıdım, okudum, yazdım...
Düşünüyorum da; ateşe bile, yırtmadan güvenip atamadığı mektubu, bana nasıl güveniyordu bu gelin? ..
Okuması yazması olan insana duyulan saygı ve ondan beklenen, onda bulunması gereken, anlayışı veriyordu aslında gelin...
Okuması yazması olanı ayırıyordu sanki diğerlerinden.
Ve ben, bu güvene layık olmalıydım.
Ve ben, gelinin aradığı, bende görmek istediği bu durumun, aslını kurcalayıp, doğru olanı sokmalıydım yanlışlara tutunmuş kafalara...
İdareyi yakmıştık ya!
İdare gibi ben de küçüktüm ya!
Lâmbalar, lüksler ve elektrik ampulleri gibi büyümeli...
Aydınlatmalıydık...
Karanlığa mecburmuş gibi uzanmış, İçimizdeki karanlık tünelleri...
SUÇ MU BÜYÜK, SUÇLULAR MI BÜYÜKMÜŞ, ne dersiniz? ? .
Yayınlanmıştır