İnsan, zaman içinde devinir gider. Ne zamanı, ne de insanı yaşatan varlığı hiç görmeyiz, belki içinde biryerlerde saklıdır. İnsansı duyguların yerini halk deyişlerimizle hemen biliriz: Yürek.
Yürekler vardır, ölüp gider. Bir de zamanla yaşamın renklerine dost kalabilmiş olanları vardır. Bunlar, evrenin kendilerine getireceği her güzelliğe açık, sevgini asla öldürülebileceğine inanmayan kişilerdedir. Bu yüreğe sahip canlar, karşılaştıkları tüm acıları, çürümüş bir kadavraya dönüşen anıları kesip attıkları yere acımazlar. Çünkü bilirler ki; yüreklerinden kopardıkları parçalar, yerlerine gelecek yenileri için bir aşıdır. Aynen bir deniz yıldızının kolları, kuyruğu kopan bir kertenkelede olduğu gibi.. Deniz yıldızı; kendisini korumak için kollarını koparıp atar. Kuyruğunu kaptıran kertenkele ise yaşantısını sürdürmek için onu bütünler..
Zaman, insandan ayrı düşünülemez niteliktedir, niceliği ise asla algılanamaz. Ancak, yaşadığı anıların tüm yıkıcı sonuçlarını yüreğine kazıyanlar için zaman yoktur. Onlar için yaşam, duvara asılmış tablolar gibidir; sürek avı gibi bu resimlere bakılır, saatler yerinden asla oynatılmaz. Aynen bir jiroskop’un döndüğü karmaşık yapıya benzerler; pencere dışında zaman devinirken, onlar yerküre kadar ataletlidirler.
Zamanın, insana ne kadar çok gerekli olduğuna inanmak; yaşamın temel ilkelerinden biri gibidir. Zaman, sadece tahılların başak vermesi için beklenilen, belirli sayfaları olan bir takvim değil, beynin taşıdığı kişiliğin onarılması için de çağrılan bir tamirci gibidir. Her yürek yarasında kullandığımız bir ilkyardım çantasıdır..
Tamamını Oku
