Makale 43: Yalnızlık Üzerine (Görüşlerim)

Merhaba,

Yalnızlık; aslında başka bir insanın bizi kendi başımıza bırakarak gitmesi/kaçması değildir..
Tam tersine yalnızlık; aslında bizim başkalarının varlığına ihtiyaç duymamızdır, bu gereği doğuran yaklaşımlarımızdır.

Kaygılanmayın; yine kuramlara daldırıp, orada boğmaya çalışmayacağım elbette. Sadece bir yaklaşım sorununu açıklamaya çaba göstereceğim.

Gerçekten de yalnızlık, kendisiyle iletişimini kuramamış, yahut kendisi ile barışık olamamış bireylerin, başkalarından aldığı yardımla, bu ayrıntıyı sümen altı etmeye, köreltmeye, unutmaya çalışmasından başka bir şey değildir. Yani ikinci şahısları aslında, kendi noksanlıklarımızı dolduran varlıklar olarak görür ve kullanırız.

Öte yandan, örnekler vermeye çalıştığımızda ise, hayat arkadaşlığının, diğer akrabalık bağlarının açıklamasıyla uyuşmayan bir tanımlama yapmış oluruz. Ancak gerçekte, kan bağının yalnızlığı doğuran bir doğası yoktur; sadece yaşam hatalarının yolları ayırmasından kaynaklanır; onunla olmak, daha bir yalnızlıktır çünkü.
Yani, noksanlıklarımızı paylaşmadan birlikte olmakla, tamlık (mükemmel çift) sağlanmamış olur.

Sevgilinin bırakıp gitmesi, aslında kendimizin çok önceki bir yalnızlığıdır; çünkü zaten onunla bir şeyler paylaşma çokluğuna / çoğulluğuna son vermişiz demektir. Yani sadece fiziksel bir kalabalıktan başka bir şey yoktur çevremizde, sestir, ekran görüntüsüdür; sanaldır.

Gerçek birliktelik; noksansız bireylerin sadece cinsel tamlığa erişme çabasıyla sınırlı kalır, güzellik/yakışıklılık gibi görsel doyumlar da dahil olmak üzere.
ancak biri, diğerini; 'baba', 'ana', 'IMF' gibi görüyorsa, belirttiğimiz noksanlıklara örnek vermiş oluruz.. yani birey olma konumu veya özgürlüğüne ulaşamamış kişiler için birliktelik; asla bitmeyen yalnızlığın sanal görüntüsüdür.

Umarım, gerçekten yalnız değilsinizdir dostlar...
Selâmla..