Bu ülke aydınındaki namus ve haysiyet sınırı,genellikle 'ama ' bağlacında geçiyor..bu sefer insan olma şansını kullanacak dediğimiz anda; bir adım uzaklaşıp tekrar sürüye dönen koyunlar gibi,o bilindik ama'cı faşist kabuklarına dönüyorlar.. kullanmış oldukları kardeşlik,eşitlik, din ve etnik temelli kelimeler,bir avcının avlayacağı kuşu tuzağa çekmek için çıkarmış olduğu kuş sesinden farksızdır..insan'ı temel alan bir ölçü bile,insanı diğer herşeyin efendisi kılmaya müsait olduğunda; kendini evrenin bir parçası kabul edecek ve hareket içindeki yaşama kendi kadar yaşam hakkı tanıyacak geniş görüşlü bir insan tipine ihtiyaç vardır..benim neden olduğum her eylemin bir sonucu olacağını ve o sonucun,doğacak olan eylemim üzerinde bir neden olacağını kavrayan ideal bir insan tipi..//
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
