Makale Şiiri - Muhterem Taş 2

Dün akşam ağırladım hüzün dolu hüzünü,
Görmek nasip olur mu ey sevdiğim yüzünü.

Dün akşam efkar dolu hüzünlü, kederliydim,
Senden uzakta yârim, daima çileliydim.

Ve dün akşam ağlarken göz yaşımda sen vardın,
Dolu dizgin gönlüme unutulmaz tek yardın.

Unuttum mu sanırsın o kara gözlerini?
Kulağa küpe ettim o tatlı sözlerini.

Zaten unutmak kolay değil ey kara gözlüm,
Tatlı dillim velasıl gönlüme yara gözlüm.

Duydum ki olmaz diye haber ahval etmişsin,
Demek beni bırakıp yaban ele gitmişsin.

Ne diyordum sevdiğim? dün akşamı anmıştım,
Ben o kara gözleri bir tek benim sanmıştım.

Hadi artık sende git zaten vakit geç oldu,
Seni son kez görüşüm gönlüme ilaç oldu.

Git yolun açık olsun ALLAH’a emanet ol.
Mademki gidiyorsun elbet gidenindir yol.

Yine akşam oluyor hüzünlü vakit, vakti,
Yine hüzün doluyum gözümden kan yaş aktı.

Ama düşünme beni aklın kalmasın bende,
Ta ezelden eski bir emanetim var sende.

Emanet ki yüreğim, emanet deli gönlüm,
Dikkat et sakın solma ey benim nazlı gülüm.

Elveda demeden mi çekip te gidiyorsun,
Seni böyle seveni bertaraf ediyorsun.

Ey kara gözlü yârim şimdi bitti mi her şey?
Ayrılığı körükler en ufak sebeptir ney.

Şu yalancı dünyanın sahte düzeni buymuş,
Muhterem feryadını Hak’tan gayrı kim duymuş.

Evet şimdi vedanın son demi son celsesi,
Yüreğime vurulmuş ayrılık kelepçesi.

Ara gönlüm kendine huzur verecek BİR’i
Senin dünyadan payın ayrılıklar seferi.

Akşam hüznü kapımda el pençe divan durur,
Buyur ettiğim vakit yüreğime oturur.

Hani nerde Muhterem seni çok sevenlerin,
Doğduğunda kundaktı seni saran kefenin.

Rabbim’e hamdolsun ki bu cezalar O’ndan ödül,
O’ndan gelen her çile bana sunulmuş bir gül.