Mahzuni Şerif'e Saygıyla Şiiri - Nevzat ...

Hakka hakkı sordu, hakkı aradı,
Hakkın kapısına varan Mahzuni.
Halk için söyledi Hakka yaradı,
Halkının yanında duran Mahzuni.

Aşk yarası aldı sıla terk etti,
Kırık bir gönülle gurbete gitti.
Sazıyla, sözüyle gönül fethetti,
Her temiz yüreğe giren Mahzuni.

Çöker diyenleri boşa çıkardı,
Ağıtın içinden neşe çıkardı.
Ezginin özünü dışa çıkardı,
Sazına pençeyi vuran Mahzuni.

Sözüyle sazıyla diyarlar gezdi,
En güzel sözleri yan yana dizdi.
Dosta övgü düzdü, düşmanı ezdi.
Sözcüğün hakkını veren Mahzuni.

Halkın sevgisinden güç alıyordu,
Karanlık günlerde yol buluyordu.
Kötüler gözünde kem oluyordu,
İyiler indinde yaren Mahzuni.

Emperyalist güce hoşt da demişti,
Hakaret ederek puşt da demişti.
Uyuyan halkına hişt de demişti,
Gerçeği ileri süren Mahzuni.

Yiğitler ölünce yaşlar dökmüştü,
Ne sinmişti ne de boyun bükmüştü.
Mazlumun yanında çile çekmişti,
Zalimden hesabı soran Mahzuni.

Bir deli yürekti, bir yüce ustu,
Ezileni sevdi ezene küstü.
Hak eden zalime küfürler bastı,
Bağlanan zinciri kıran Mahzuni.

Işıklar içinde olsun isterim,
Aradığı aşkı bulsun isterim.
Güzellik içinde kalsın isterim
Hakkın dergâhında eren Mahzuni.

Nevzat’ın ustası, söz kaynağıdır,
Ruhunu besleyen İrem bağıdır;
Çıkmak istediği yüce dağıdır,
Yolunda olanı yoran Mahzuni.

Halk Ozanı Karamanlı Nevzat