Mahzun Sevdalı Şiiri - Hilmi Kemal Ayakçı

Orada çok uzakta değil,
Hatta yanında bile denilebilir,
Kim o?
Sessizce etrafı süzüşü, düşünceli adımları,
Sarı, yıpranmış redingotuyla karşımda dikilmiş duran çehre kim?

Mevsimlerden bahar,
Çiçekler açmış yüzünü güneşe doğru,
Kelebekler çılgınca eğleniyorlar bahçede,
Herkes mutlu yüzlerde tatlı bir gülümseme.
Yalnız, orada bir adam var, gerçekten yalnız,
Hareketleri düşünceli, duruşu temkinli,
Sanırsın ki hayattan bezmiş biri,
Ancak yanına varınca anlarsın bu adam bahtsız.

İlk adımımı attım ki ona doğru,
Dur! Diye haykıran bir ses beni durdurdu,
Onu dinlemedim. Birkaç adım daha attım ileri,
Benden başka kim durdurabilir içindeki hezimeti,
Tanıdık bir çehreydi bu, mahzun sevdalı,
Bizim buralarda bayağı yüksektir namı,
Bir türkü tutturdu beni görünce,
Dinlemek zevkli, anlamak ince,

Mecnun olup ıssız çöllerde,
Ferhat olup dağ eteğinde,
Yârimi ararım her beldede,
Mahzun sevdalı derler bana.

Aşkın etti beni virane,
Oldum aşkından deli divane,
Ben kedi oldum sense fare,
Mahzun sevdalı derler bana,

Aşk denilen kelime, sade,
Düşmüşüm bu dermansız derde,
Kendimi isterim etmek ifade,
Mahzun sevdalı derler bana.