Mahzun Kısmet Şiiri - Dünya Yükünün Hamalı

KISMET-İ MAHZUN

Yâ Nihalî’den bir nükte, çağın dilince...

1.
Beş yaşında bir cevizin çatlağında saklıydı kader,
Gözbebeği avukatın sinesinde yanar "Yâr" emeli.
Melike’nin aynasına vurdukça vurdu hakikat güneşi,
İlah etti sevdiğini, kulu düşürdü taht-ı kemâl

2.
Sınırlar ki geçilmez bir duvar, Hudâ’nın sırrıdır,
"Border" dedikleri perde, aşkın rengârenk camına toz serpti.
Bir üfledi; şem’-i cân söndü, küt diye düştü âşık,
Bin parçaya bölündü varlık, vahdet şerbeti yere döküldü.

3.
"Gitse bin dert, kalsa bir dert" diye inler gönül Kısmetin ipi inceldi, Mevla’nın tezgâhında dokunurken.*
Karpuz gibi dağılan kalbi toplamak ister mi Hakk’ın kudreti?
Kırılan ayna, gösterir ancak: "Görünen ne sen, ne de O!"

4.
Yüreğine saplanan hançer, "İbret" yazılıdır satır satır,

Aşk ki mîrâc olmalıydı, oldu ateşten bir zindan.

Ey Nihalî! Bu çağın âşıklarına söyle nasihati:

"Kutsanmış sevgi, sınır tanır; ilahlaştıran değil, insanlaştıran!"

---

Şiirin Tasavvufi Dokusu:

- Mum (Şem’) Metaforu: Borderline’ın tutkulu yükselişi ve ani sönüşü.

- Vahdet Şerbeti: Parçalanan ruh hâlinin varlık birliği inancıyla tezatı.

- Ayna (Mir’at-ı Hakikat): Melike’nin gerçekliği çarpıtması ve sonunda kırılma.

- Kısmet Tezgâhı: İlahi kaderle psikolojik kaderin iç içe geçişi.

- İnsanlaştırmak: Tasavvufta "fenâ fillah" (Hak’ta yok olma) değil, "bekâ billah" (Hak’la var olma) dengesi vurgusu.