Mahzun Mescit Şiiri - Abdurrahman Kırıkçı

Eğin başlarınızı, sessizce ve susun, utanarak.
Gök kubbe çatlasın, arz titresin yırtınarak.
Mihraplar öksüz, kesilmiş sesi minarelerin.
Kubbelere artık yankısı vurmuyor tekbirlerin.
Kara katran gölgeler sarmış mescidi mukaddesi.
Bir bir düşen çocukların şehadet son nefesi.
Bekler sultan Selahaddin'i, yaşlı gözler ufuktan.
Anneler özgürlüğü çizer düşlerinde, umuttan.

Hani! bahçende koşan, masum çocuklar nerde.
Hani! gölgesine sığındığın, sonsuz mavi perde.
Pencerende çığlık çığlık çatlayan kırlangıçlar.
Dağlarında kan kokan yalnız küskün ardıçlar.

Ah Kudüs! Özgürlük burcuna dikilecek bayraksın.
Yerlerden göklere uzanan, nebevi bir sancaksın.
İsra’nın ruhu, Mirac’ın kalbisin, geceyi delen ansın
En sevgilinin mihraba durduğu garip mekansın
Kırgınsın biliyorum, kalacak mıydık sana vefasız.
Çiğneyecek miydi? haremini bu mel’un pervasız.
Eyvah! Boynun bükük, kubbene çökmüş duman.
Ey mahzun mescit sen söyle, orda bahar ne zaman.

Abdurrahman KIRIKÇI
Ağustos / 2017