Mahzun Şiiri - Emine Yılmaz Dereci

Köyüme uğradım, on beş yıl sonra
Dikenler bürümüş, yolları mahzun
Yeşil bahçelere baktım bir ara
Evlentü çoğalmış, gülleri mahzun

Fırınları yanmaz, ekmek çarşıdan
Fasulye, patates, çilek çarşıdan
Ne olmuş bu köye, yemek çarşıdan
Ocakları tütmez, külleri mahzun

Ses soluk kesilmis, havlamaz köpek
Horozlar ötmüyor, yok koyun, inek
Unlukta asılı kalmış bir elek
Sahipsiz bir garip halleri mahzun

Hatırladım bir bir geçmiş anları
Dağ, taş inletirdi gür ezanları
Sanki bir yabancı dost insanları
Camisi, mescidi, kulları mahzun

Azalmış derenin, olugun suyu
Akmıyor pınarlar, kurumus kuyu
Değişmiş iklimi değişmiş huyu
Çiçek çiçek kokan yelleri mahzun

Nerede bostanlar, taze sebzeler...
Yerlerde çürüyor olgun meyveler
Cirit atar sağda solda güveler
Peştemali kayıp, çulları mahzun

Eskiden beraber gülüp ağlardık
Başımıza sarı yazma bağlardık
Maniler söyleyip yürek dağlardık
Şimdi gönülleri, dilleri mahzun

Köyde kalmış yaşlı bir iki kişi
Gideni beklemek onların işi
Bilirim bulunmaz bu köyün eşi
Ondan ağaçları, dalları mahzun

Emine Yılmaz Dereci

Evlentü: Eğreti otu
Peştemal: İş yaparken elbiselerin kirlenmemesi için belden itibaren sarılan dokuma bez...
Oluk: Bir şeyin akmasına yarayan üst yanı açık boru.