Mahzenden Çıkış Şiiri - Tunç Ziya Agur

Verdiği sözü yerine getirmek kadar,
koruyabilmek kendisine sığınanı,
mahremiyetindendir insanlığın diyerek
kayda değer bir şeyler yazayım istedim.

Yoksa bilirim aşkın yalvarmaya ya da talep etmeye ihtiyacı yoktur.
Teklifsizdir, nettir. Kendine çekebilecek güce sahiptir. Sürükleyicidir.

Yaşamın sürekliliği ve birliğidir.
Hislerin - duyguların, sîma üzerindeki tüm değişimlerin, geçişlerin tek ifadesidir.

İradesi davranışsal formların evrimidir. Misal; heyecanla çığlık atarak, sevgisini belli eden bir çocuğa ait ân'ın devinimleşerek bazen bir caretta caretta yumurtası'ndan çıkıp dalgalara doğru ilerlemesi bazen de bir tırtılın kelebeğe dönüşmesidir.

Çevresel algı'nın hafızada belirmesi,
imaj ve anlamlara bürünmesi ben değil aslında bizdir. Anlatım değil yani bu kültür dedikleri.

Çiçekleri sulamak, ekmek kırıntılarını avuçlayıp masadan çatıya serpiştirmek, boş bir peynir kasesine su doldurup balkona asmak, kafayı peynir ekmekle yemek hatta, tartılmak, tartmak kendini aynalar karşısında - çarşısında...

Gözlemlenebilir olan ne varsa incelemek, olası bir hadiseden önce olay ufkunda Gayb'a yakınlaşmak - şahit olmak tüm dirence rağmen iletkendir.

Aktarım bazen bir esnafın bazen bir sanatkârın ellerinden belirir, zaman işte herşeye gebedir. Sevgilinin nazını herkes çekermişte kahrını çekebilmekmiş maharet. Öyle dermiş bir hâl ehli...