Mahzen Şiiri - Ali Osman Balcı

Bir düşünsel manifestoydu
Keşmekeş bağımlılıklardan geriye kalan
Ölüler bile gülümsüyor
Kara toprak beyaz görünüyor ufuktan
Stratejik konumumu planlıyorum hâla
Dağlar ardındaki ütopik hülyâda
Sükût mu patriyot mu?
Yüreğime konuçlanan canlı bomba
Deş ki çocukluğum gülümsesin
Deş ki tahditli idelerim çıksın
Masalların heyecanla katlettiği
Sussun artık şu afyon kokan senfoni
Kalbimden kan akmıyor artık
Jiletler köreldi inadından
Ey safiyetimi konsomatris yapan idoller
Size sesleniyorum fare labirentinden
Kelle koltuğumda
Ayaklar baş olalı gülümser dikenlere
Ey fareli köyün sağır yarasası
İstihzâcı kahkahalar yankılanıyor mağaralardan
Kaçın masumlar kaçın
Yaşayan ölüler geziyor kaldırımlarda
Denizde yürüme arkadaş
İçinde yüz mavi gerçeklerin
Kalpler görür suyun altındaki realiteyi
Ey kararıp duran bulutlar
Güneş mateminizi tutsun
Gözyaşları boğsun yalancı şimşeklerinizi
Hadi sevgi yığını mahzenler
Açın kapıyı ben geldim
Kalemdeki parmak izlerimden tanı beni
Bardakta kanayan dudak izleri de benim
Parola manalı gözler değimliydi
İşte manaların hapsettiği yakamozlu gözlerim
Masallar eridi
Yeter artık kotayı da yaktım işte
Al işte düşlerimi
Bu benim ben
Kokla çamur kokmuyorsam at yere
Uzaklardan bir terennüm gelmiyor mu?
İşte o yüreğim