Mahzen Şiiri - Rana Marcella Ozenc

Bir mahzen yaratmış Tanrı…
Her bir ruhu ikiye bölmüş,
Ve kapatmış onları ayrı ayrı.
Cehennemi dünyaya gönderirken,
Olmuş birbirlerini bulmak cezaları.
Kimi saatler geçirmiş, kimi asırlar
Günahkâr olmuş birbirlerini bulamayanlar.
Oysa kutsanmış bir araya gelen
Ve mahzenin deliklerinden geçen rüzgârın eşliğinde sevişen.
Damarlarındaki kan acı şarabın kırmızısı,
Çıkmak için haykırmış dışarı.
Ama bu beden denen mahzen
Yıllandırmış her bir ömrü ayrı ayrı.
Aşkı bulamayan ise acı çekerken,
Kuruyan gül gibi yapraklarını döker.
Yapraklar birbirlerini kaybederken
Geriye kalır yalnızca dikenler.
O dikenler ki işte kanı akıtan,
Yıllanmış şarapları değersiz kılan.
Bu beden ki öyle bir mahzen,
Nasıl yarattıysa:
Ancak yıkar Tanrı.
İşte o zaman serbest kalır âşıklar ancak
Ve dağılırlar ayrı ayrı.
Sonra gökyüzünde,
Yine ararlar birbirlerini.
Sonra yine rastlaşırlar ve sevişirken
İşte o zaman yok olup gider bu mahzen.
İkiye bölünen her ruhu birleştirirken,
Ve yok ederken ayrılığı
Affeder onları Tanrı.
Çünkü o mahzen yok olurken,
Bulmuşlardır onlar o kutsanmış aşkı…

Rana Marcella Özenç