MAHVETTİN
Süpürüp attın en temiz hayallerimi
Kalemimden akan seli mahvettin
Gönül bahçemi eşeleyen o ellerini
Baharda ektiğin bağı mahvettin.
Bir zamanlar derdim sana bülbülüm
Mektuplarımı okurken düşerdi kakülün
Bu sevda ocağında, kalmadı artık külün
Bülbüldün, konduğun dalı mahvettin.
Ateşten gözlerinle yakardın beni
Yürekten konuşan dili mahvettin
İstemem artık, ruhumdan çek gölgeni
Kıvılcımlarla yaktığın koru mahvettin.
Her gün heyecanla yaşadığım anlarım
Düşümde seni saran, şefkat kollarım
Ömrüne feda olmaya hazır, nice yıllarım
Beni sana bağlayan özü mahvettin.
Haykırsam karşılık gelmez çağrıma
Vefasız olsaydım gitmezdi ağrıma
Dikendin, güle niyet bastım bağrıma
Merhamet dolu yufka yüreği kaybettin.
Vedalaşmadan gittin, gönlümün kuğusu
Hâlime isyan etmez gözümün buğusu
Aslında kaybeden sen oldun doğrusu
Dualardaki mültezem yeri mahvettin,
Kalp gözümdeki ruhu kaybettin
.
mstfatabay
Kayıt Tarihi : 21.10.2024 23:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Suskun Kalem adlı şiir kitabımdan
