Mahur Beste Şiiri - Ali Kenan Erdem

Ol sabah keyfi sular ışımadan daha,
Çoruh çağlarken güne, yakamozlar yansımadan,
Sarsılan ben mi oluyordum? senmiydin düşlerimi çelen?
Ey gönül yaralarıma merhem olan yalnızlık,
Sağnaklarda yıkadığım heveslerim, zifirlerde kirlenirken,
Bir zeytin dalında huzur,yağ kokan yapraklarda tütsü,
Sağ kalanlarıyla yaşardık biz, kuş cıvıltılarında hüznü...
Geceye dönerken gündüz, çekilirdi ışık, çökerken ayaz.
Sepet sepet, yokuş yukarı, terleyen alınlarda umut.
Hıçkırık dolu göğsümde, düşe bulanırdı sarmalarken kaderim,
Ben tırmanırdım bayırdan, sen inerken dallarda kaybolurdu güneşler.
Düşle gerçek arası, ömürde yiterdi günler dolusu sızı.
Bir ihtiyar genzine düğümlenen, son hevesler gibi yitik,
Verilen son nefeste, açılan gözlerde kalırdı kördüğüm.
Ellerim buz tutarken, ayaklarımda titrerdi ateşler.
Bir köndar çorbasında, sızıyı dindirirken kaskatı olmuşların hikayesi,
Gün boyu o dallardan bu dallara parmaklarda yitirilen ılıklık,
Yüreğe oturan sızıda, beyne inen damla soğuğu korkularında.
Nar kırmızısı titreşiminde, çay buğusunda geceye katık etmek yarını,
Sarmalayan düşlerden uzak, göl derini maviliklere yakın çiseler.
Nerden gelir? Kime düşer yasak kokusunda ayaz, zar tıkırtısında döngü.
Ellerimde, hurma renginde, gün batımı tadında seherler tüketmek.
Gözlerimde, zeytin karası tencere dibi zifirler yok etmek.
Bir o yana, bir bu yana dönmek, yataklarda harmanlamak sabahı.
Kendir ipi sertliğinde,soğuk sabahlarda merdiven üstünde durmak,
Biz birlikteydik, düşsel gerçeklikte yitirilmeden ölüm.
Gelmeden bir aralık gecesinde düşmeden yastığa başın,
Sararmış umutların solmadan,gece terketmeden ruhunda yaşıyorken henüz,
Ellerin soğumadan, gözlerin can düşürmeden gözlerime.
Yalçın kayalardan uçtu, yere inmeden göklerle buluştu ömür.
Ol sabah keyfi sular ışımadan daha.
Oysa ne çok severdin sabah ayazında yollarda üşümeyi.
Gün doğmadan daha, dallarda yeşermeyi...