Mahşerini Yanında Taşır Hayat

kimsenin birbirini görmediği bir anda
seni görsem suyüzüne vuruyor cinnetim
bedenine değen gözlerin kirli izleri kemi
aniden saplanan bir sızı gibi incitir kalbini
ne çıkaryüzünün bıraktığı kıyamete tutulsam
kurutulmuş çiçek misali sarı sayfalarda unutulsam
ruhum çıldıryor içinde sakladığın meçhulün yasına
koynumda senden arda kalan sıcaklığın imhasına.

herkesin bir diğerini gördüğü bir zamanda
seni görmesem aydınlığın duruyor işte şuramda
dudaklarında taşıdığın tebessümün esrarı gizi
yaşanır teninin altında çıldırasıya dokunuşların iklimi
günahkar düşlerin girdabından sıçrayarak uyandığımda
ne çıkar kabuk bağlamaz bir yara olup kanasan bağrımda
tuzaklarda çırpınır geç kalmışlığımız aşka
ölümüne bir bütün olmak seninle bir başka.

mahşerini yanında taşıyan kim hayatın sonyazı mı
içimde sızlayan unutulmuş anıların buruk hazzı mı
dayanılır gibi değil hasretin yüreğimi dağlayan ezgisi
ya yüreğimi acıyla güzelleştiren kimin mucizesi
bende kalan hangi mevsim ömrümün hazanı mı
getirdiğin baharların kokusuna dayanamam sende kalsın
göznuru gibi çeyiz sandığında eldeğmemişliğini saklarsın.