17.04.1969 Afyonkarahisar Sandıklı
MAHŞERİN AYAK SESİ
İşitmiyor sîneler, vâr olmanın derdiyle
Sanal dünyaya dalıp kesiliyor nefesi
Kuma gömülür akıl, duymaz çoğu ferdiyle
Lâkin, belli ufukta, mahşerin ayak sesi
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta