Mahşere Kalsın Şiiri - Fatih Pınarbaşı

Mahşerde ellerim yakanda elbet
Seviyorum diye kandırdın beni
Bu nasıl bir zülüm bu nasıl vahşet
Olmaz bir hayale daldırdın beni

Hadi tamam kabul beni sevmedin
Niye gel dedin de kendin gelmedin
Nasıl sevdiğimi sanki görmedin
Aşk harına atıp yandırdın beni

Saçlarına değen poyraz yel idim
Issız çöllerinde sana göl idim
Senin için biten Gonca gül idim
Tomurcuk açmadan soldurdun beni

Senin için dedin ve benden gittin
Sır oldun böylece kaybolup yittin
Şimdi sana sorsam iyilik ettin
Sanma ki giderek güldürdün beni

Heves miydim sen de ne çabuk bıktın
Bırakma diyordun kendin bıraktın
Dünyanın derdini sırtıma yıktın
Dert ile kederle doldurdun beni

Nasılda yalanmış sevgin aşkın da
Ne garezin vardı garip düşkün de
Meğer yerim yokmuş Gönül köşkünde
Oturmadan hemen kaldırdın beni

Ayıramaz sandım hiç kimse bizi
Kim ayırdı söyle yar ikimizi
Aşkımız sanmıştım Sevda denizi
Dalga dalga vurup boğdurdun beni

Ayaktayım amma ölü gibiyim
Aklını kaybetmiş deli gibiyim
Şu anda isyanın dili gibiyim
Öfkeyle sitemle doldurdun beni

Kalmadı içimde yaşam hevesi
Sığmıyor sıkıyor göğüs kafesi
Ne kadar da zormuş derdin böylesi
Bu tatlı canımdan yıldırdın beni

Yetmez mi çektiğim sevdiğim yeter
Bak her doğan günüm dünümden beter
Bir bilsem ölünce bu derdim biter
Ölmeden mezara koydurdun beni

Şimdi ben nerdeyim sen ne tarafta
Hiç yokmuş vicdanın yokmuş insafta
Gururlan kibirlen kaldım arafta
Sırat köprüsünde durdurdun beni

Mahşerde hesabı sorarım senden
Giderken ruhumu aldın bedenden
Ecel olsan bir can alırdın benden
Ama sen her gece öldürdün beni