Mahşer Manastırı Şiiri - Mesut Hastürk

danset sular canda dursun
canda dur sun yüzünü
kırılsın kutsi bakışım

-dalgalar kendini niçin çarpar sanırsın-

idam gecesi kestim damanmı ipten
koptum bir ağaca benzeyerek
üç yaprak
omzunda kan lekelerim
beni bekle azize
bekle
- kendimi temizlerim-

çan çalıyor sesimiz
gömleğimde ter taneleri bulutun
şarap da yetişir bahçede
kımızı gül'işlerim de
iffetini pisleyen ahlak çamuru bile
-biz bulaşmadan içelim-

çizerek yanaklannı meşeden kapılara
kubbede doğurur resmini
üç kez öperim boynundan ince
-isa dudağına inince-

çocuklar karaları çıkartın
orospular günları
cübbemde yer çok ve -din'lerim
insansız ruhlara- dörtduvar yüzlere
ögreteceğim tüm şeytanlıkları
orgumla

-kanat çırpıyor gözlerimi-

gelin isa indi çalıyor çan
çalıyor sfenkslerini solan tarihin
kahkalan da mermerlere: kınlsın
-anıda boş ne varsa-

yemek sahnesi
iç / gün
şarap ve kuru ekmek

inkarı vaftiz ediyor sodalı suyla
kaşıklıyor tabağında kutsallığı
adını soruyor papazdan -hangi ozandı
hangi
meryemin saçını koklayan gizliden

artık dağılın. kuleden in-sen de antonio
balık gözü'nü silin duvardan - mun sönsün
isa indi ipiyle
-azizeler koynuna dönsün-

(Edebiyat Dostları / 1990 - Şehri Göğe Astılar / 1992)