Mahşer Gününe Kadar

doğduğum şehir bir arena
etrafında toroslar,nurdağı
bir ova dalgasız, kıyıda
ceyhan nehri, gidiyor
Akdenize dost olmak için
kıtalar ayrıldığı kendi yerini
tayin ettiği gündende cömert
ihtiyacı yokmuş gibi her şeye
başı dik,canları aldı istemeden
sude kahve rengi suyunda
annenin,cananların canı yandı
bir yanardağın korundan
daha kor eyledi kapleri
elden ağlamak geldi
kadere razı,geleceğe umut
ekti suyunda besleyerek
canlara uysal oldu
hala ağıtlar dilden dile
gözyaşları mendilleri yıkadı
kabristanı katırtırnağı süsledi
o ebrulu renk çiçekleriyle
kutsal günlerde,günbatımında
eller niyazda,kalplere teselli için
istenen Fatiha,daima son böyle
ölenlerin ardından,bir kase su
yeter mahşer gününe kadar!