Mahşer Durağı Şiiri - İsmet Anik

Vakit doldu ecel söktü kökümü
Sağdan soldan amelimin dökümü
Günahıyla sevabıyla yükümü
Aldım; verelini mahşer durağı.

Veren alır itirazım yok, sözüm yok
Gelen gider kalmak için çözüm yok
Bunca yol geldim geride izim yok
Yolun sonundadır mahşer durağı.

Hani mal hani yar nerde kaldılar
Gelmedi ardımdan bakakaldılar
Amelimle başbaşa bıraktılar
Çoklukta yoklukmuş mahşer durağı.

Münker Nekir ilk ziyaretcilerim
Elinde amel ve sual defterim
Cevap oldu önden göderdiklerm
Biraz zor geçecek mahşer durağı.

Dünyada ektiğimi burda buldum
Aldımsa verdim, verdiğimi aldım
Gah gayyada gahi iremde kaldım
Ağlattı güldürdü mahşer durağı.

Yemeyi ve içmeyi yasakladı
İyi kötü demedi kucakladı
Mahşer gününe dek beni sakladı
Huzurda mekanım mahşer durağı.

Yar yok, ana yok, baba yok, kardeş yok
İltimas paralıda beleş de yok
Gölgemdende kurtuldum güneşde yok
Taştan topraktandır mahşer durağı
.
Yolu yoktur omuzlarda gidilr
Yeri çok yakın herkeslerde bilir
Gitmek için önce tövbe edilir
Tövbesizlere zordur mahşer durağı.

Ne yedikat gökierin üstündedir
Ne de yedikat yerin altındadır
Bize son nefes kadar yakındadır
Gözler önündedir mahşer durağı.

Baksalarda orayı göremezler
Orda ne olduğunu bilemezler
Ben ağayım ben beyim diyemezler
Ömrün sonundadır mahşer durağı.