Mahşer Çiçekleri Şiiri - Yusuf Bulduruç

Zamansız düştü cemre toprağa!
Azgın şimşekler saplandı bağrına mevsimlerin(!)
Yıldızlar çalındı güneşin koynundan;
Zelil oldu büsbütün ilahi denge(!)
Baharlar şimdi öksüz ve perişan!..
Hasret kalınca kırılan dallar yaprağa,
Üç mahşer çiçeği düştü toprağa!..

Mahşer çiçekleri;
Karanfil gibi öksüz ve mahzun,
Anne şefkatine hasret bir çocuk,
Sokakların, boynu bükük kimsesizleri.
Bir yuvanın huzurunu hiç tatmamış,
Yarınları çalınmış, geleceği olmayan çocuklar.
Gariplik akar gözlerinden, damla damla içeri.
Henüz baharı görmeden sararıp solan,
Dalından koparılmış mahşer çiçekleri!..

Mahşer çiçekleri;
Afrika’nın, nasipsiz çitlembikleri(!)
Toprağın kara bahtı, tenine işlemiş ;
İnsanlığın can çekiştiği minicik yürekler.
Sahipsiz, gözü yaşlı mahşer çiçekleri(!)
Bir parça ekmek neden nankörleşir size!..
Bir yudum suyu neden esirger bulutlar(!)..
Hayatta kalmanın diyetini ölümle ödeyen,
Açlığın çirkefleştiği, o masum melekler!
Ölümün son demindeki solgun bakışlarla;
“Cennette yemek var mı?”, diye sorar annesine.
“Var elbet!” der, anne ciğerparesine.
“Hadi anne, n’olur! Hemen ölüme uçalım!
Mahşer çiçeği olarak, cennette açalım.”
Kanatları yayılır çırpınmak için yere,
Mahşer çiçeği artık, emanettir meleklere(!)..

Mahşer çiçekleri;
Gözleri, savaşın kan rengi kızıllığındaki,
Cehennemi yaşayan, cennetin çiçekleri(!)
Siz, bir damla yüreğinizle, bu dünyaya fazla geldiniz!
Ne toprak kucakladı sizi, ne denizlere sığabildiniz.
Fırtına mı değdi, boran mı vurdu, Züleyha’’nın güllerine?
Yoksa nazar mı değdi Babil’in Asma Bahçelerine?
Bombalarla parçalanan yalnız bedenleri değil yürekleriydi
Öz yurdunda sürgün yemek, belki de kaderleriydi.
Sahipsiz yetimlerin feryatları arşa yükselecek,
Yerler kan ağlayacak, gökler titreyecek!

Bir gün gelecek, Hira Dağı’ndan bir yel esecek,
Üç Mahşer Çiçeği, Kudüs’ten göğe yükselecek.
Binip bir meleğin kanadına, yüce divana varacaklar.
Mahşer çiçekleri insanlığa, elbet hesap soracaklar(!)

BURSA 29.05.2018