Mahrumiyet Şiiri - Şair Edepgan

hayatta hep babalardan mahrum kaldım
kendimi ummanlı deryalara saldım
az gezindim hakeza çok yol aldım
anlamsız dünyada bende yalandım

babamı erken yolladım mezara
kaybetmemin hüsranı bir tarafa
varamadım ihtiyacım olan sarrafa
sızlar hala babamın verdiği yara

gülmek adına fiili mimik hareketim
kızımdan ayırmalari ödüllü sadakatim
saygıma karşılık bunu haketmedim
isyanım yok sabrım olsun metanetim

bu gurbet ellerde eylendim durdum
çünkü artık gezmekten yoruldum
her çile dertle zaten yoğruldum
artık rabbim den benim umudum

türlü fistanlar alırım yakışmaz
takı figürler alsam taşınmaz
olmazsa olmaza ağlanmaz
edepgan sabrın sonu olmaz +++++ edepgan