Mahrum Şiiri - Ayşe Uçar

küle
bürünen
düşleri yüzüme
savurtan zaman
elini çek üstümden
mahrum bir aşkın ışığı
yanar söner tüter
gözlerimde

eksik
bir söz gibi adın
yalnızlık kusan bir dağ kalbimi ortasından
ikiye bölen gözyaşından
ateş gibi

içimde
yankılanan sussun bu sevda
sussun bitsin artık çılgın özlem
kalbin kalbimin dahilinde
bulutlar dağlar nehirler
yürüse üzerime
vazgeçemem

gel cayma
tenimin hezeran çiçeğinden
dudağımın pembe rüyalarından
ölsem gebersem de aşkından
şikayetim yok
tâ ezelinden

sarsak zamanın
soğuk ellerinden gel çek kurtar
eline ayağına bulaştım kederin
yalvar yakar oldum hasretin çilesinden
gel kurtar beterinden

nazın niyazın elinden
usandı yaralandı gönül
yarılandı
ömür

yoruldum bu yolun yokuşundan
ederinden

ismin hep
dilimin ucunda
ne kadar ahraz kalacağım daha
ne kadar daha âmâ olup feryat edeceğim yokluğuna
sana ezelden yanarak sana koparak ebeden
sana en serserisinden en delisinden
koşarak geldim

yarılandı
yaralandı ömrüm
öldürdüm kederinden tüm mevsimleri
kurudu has bahçemin nazlı gülleri
bak hançerlendim aşkının hoyrat
dikenlerinden

oysa
her zaman
en güzel en kutsal zaafımdın
ve en büyük yenilgim
kaderimdin
sevdamdın

hep inanır
hep kanardım sevdana
kanardım oluk oluk yollarında
haberin olmazdı hiç yokluğumdan

seni bana beni sana mahrum ettiğin
güncelerin yıl eskisiyim artık
uçuk zamanlara

19042024
01:54