Mâhru Şiiri - İhsan Sezer Oğuzhan

Ne yapmak ister bu müşteki kalabalık?
Ben yokluğunda çırpınırken böylece.
Herkes her şeyden mi rahatsız?
Söyle bana nedir bu anlaşılmazlık?

Bu vehim bitsin bu gece, gel.
Yıllar bugüne sığsın, bugünü sarsın.
Beklediğimize değsin tüm iç çekişlerimiz.
Karanlığı ay silsin bu gece, sen gel.

Komşu olalım ebedî hümâya,
Siyah papuçlarımla sana geleyim.
Çiçeklerle dolu bir avlu ve sen,
Bu gece sen doluver semâya.

Senin adın Mâhru...
Ay yüzlü kadın...

Bilen bilir gönlümdeki yerini,
Ben yine de söylemem, utanırım.
Nafiledir belki bu çabam ama
Olsun, tutamasam da ellerini.

Muhal değildir dediklerim, etme.
Çekme kendini alacakaranlıklara.
Dön bana ve kal bir lahza öylece,
Demirden levhalar asılırken bendime.

Yokluğun içimde bir figan, bir vaveyla,
Ruhumda kopar, yanar, kül olur.
Gidişinle güneş doğmaz diyarıma.
Leyal-i hasret büsbütün durur varlığıyla

Ama senin adın Mâhru...
Ay yüzlü kadın...

Çekip çıkarırsın değil mi beni?
Yolun düşer mi acep buraya?
Bilirim, sen yol tutkunusun.
Tümsekler engelleyemez seni.

Ben ise azra meftunuyum bu demde
Sen en ücra köşede beklersin sanki
Gözlerinden aşk içince gözlerim
Bir kırlangıç olurum saadet ikliminde

Ama yabancı gibidir iki yakamız,
Yıllar araya girdi gireli.
Çise yağar geceler boyu kapına,
Ve onlarla sırdaş olur sabrımız.

Bilirsin artık, senin adın Mâhru...
Ay yüzlü kadın...

Sakarya