Mahremsel Kanış Şiiri - Merve Ceylan

Kadınsal düşün ortasındaydı, bölünmüşlüğün başında.
Hayalinden kopan kırıkları toplamaya koyulurken, ruhu başkaydı, bambaşka.
Halinden meshul olanlara sitem kusmak üzereyken, çizildi eli kırıklarla.
Karnındayken bir eli ve aklındayken gebeliği, süslenmişti diğeri, kanla.
Bir çemberin ortasında, dönüp duruyor yarı çapında.
Tama bürünemeden farkediyor kendini engelliler çağında.
Lanet yağdırıyor akla, aşka ve hatta şaşkın bakkala.
Yorgunluğun kucağında, aydınlığın karanlığında, yazgısı mum ışığında.
Üflenmeyi bekleyen, sönmemeye direten, keçiden farksız inatla,
Raksediyor matemi, etrafında dumanla.
Köşe başının son bucağında, gözlerinde birikiyor ıslaklık, damla damla.
Buluşuyor maskesi, özünü bahşettiği adamla.
Kesiliyor sözleri, dudağına değen bir çift dudakla.
Aralanınca söz yeri, başlıyor konuşmaya;
'Leken alnımda, piçliğin rahmimin ortasında,
Hangi hakla çıkarsın karşıma? '
Söz geliyor adama;
'Lekem sol yanımda, piçliğim rahminden utanmakta,
Hakkıma bakma, isteğim aşktır yanında! '
Kadın kanar adama, mahremiyet dolar sabaha,
Ve her sabahın akşamında, düşer bir p.ç daha...

25oniki9 | 23:00
Mercey.