Mahremiyet çemberlerini aştım bu aşkda.

baktığım yerde varlığın şayan
ektiğim tohumda gülüşü açan
reddetmelere sağır
cemreler düştü
elime.
söylemekten çekinmeden
tükettim aşkı
elemli elmsiz
bakmadım hiç
içimde ki açtığın yaralara
riyakarlar içinde
huzur buldum gözlerinde
üzülmedim özledim çokca
zambakalar kadar ıssızlığımda açtı gözlerin
nun oldun
elif dedim adına
tuttu beni
ufkun ta öteki tarafından
tütmeyen sigara kadar içime çektim seni
ulaşamadığım kadar yakınımda buldum seni
laleler gibi kökünden koparıldım
döküldüm tek tek avuçlarına
umudum olmadan sevebilirim ben seni
mahremiyet çemberlerini aştım bu aşkda...