Mahpushane Dört Duvar Şiiri - Ahmet Devrim

Mahpushane dört duvar
Soğuktu, demir parmaklıklar
Aklımda bir tek sen,
Aaaah bir bilsen,
Hâkim bey müebbet verme
Yaşamak için sebeplerim var…

Zaman duvarda asılı,
Kalemi çeşitli suçlardan kırılmış,
Penceremizin perdesi hayallerimizle oyalı,
Sırf bu yüzden, o perde, buraya bu kadar yakışmış.

Dediler ki burada her gün Pazar,
Dünde pazardı, bu gün de Pazar. Yarın Pazar,
Güneş pazarla doğar burada, gün pazarla batar.
Anladım ki zaman, burda,böyle akar,
Çıkarsın dediler bir vakte kadar…

Mahpushane dört duvar
Soğuktu demir parmaklıklar
Aklımda sen,
Bir bilebilsen
Hâkim bey müebbet verme
Yaşamak için nedenlerim var…

Gözümü kapadığımda pazardı açtığımda da Pazar
Alışmam zor oldu bir vakte kadar
Anladım ki her kez burada pazarı yaşar

Yüreklerini pazara açar insanlar,
Kapanması zor olsa da yaralar,
Bir kişi herkesin yarasına merhem,
Her Pazar günlerden,
Bugün de geçti diye değil.
Bir adım daha yaklaştım diye umutlarıma.
Duvara bir çizik atar.

Mahpushane dört duvar
Soğuktu demir parmaklıklar
Aklımda sen, bir bilebilsen
Hâkim bey müebbet verme
Pazara kadar…

Bugün bir şey daha öğrettiler.
Açtılar yaralarını.
Ama ben inanmadım.
İnkâr ettim.
Yalan dedim.
Yalan,
Hiç aldırmadan,

Sövdüm analarına avratlarına, arkalarından,
İnsan sevdiğiyle girdimi bu kapıdan,
Dediler ki yalnız kendisi çıkar mahpusluktan,

Mahpushane dört duvar
Soğuktu demir parmaklıklar
Aklımda sen, ah unuta bilsem
Kır kalemi hakim bey,
Anladım ki dışarıda,
Daha büyük acılarım var…