Mahpushane Şiiri - Haydar Demoğlu

Bir metrecik yolu var, gider dönersin,
Bir koğuşta, uzun bir ömür sürersin,
Yüzün güler, fakat içinden ağlarsın,
Şu! Mahpushane, köşküdür kara bahtın.

Sabahın güneşi, doğmaz ki buraya;
Taş dibindeki ot, götürür doğaya,
Bahçeye çıkarsın, bir nefes almaya,
Mahpus; of ile vah'ı çeker sineye.

Bir yırtık resim, götürür tağ... eskiye,
Gülümsersin, yaş dolu gözlerin ile
Bir kurtulsam dersin; bin bir hayal ile
Hayalde mücadeledir, mahpushane.

Ah! Vah! İle yıkılırsın, duvar dibine...
İçin ağlar, isyan edersin haline.
Özlem atarsın, of! Diye nefesinle,
Kalkmana takat mi verir, mahpushane.

Buz gibi beton; kanser olur yürekte,
Ses kesilir, gözleri sarar kara perde.
Kararır dünya, kıyamet kopar sende,
Yaşarken tattırır, kabri, mahpushane.

Demoğlu; bütün dertler, burada buluşur,
Hisler; ya! Ölüme, ya! Vereme dönüşür,
Lal pencere, sağır duvar, dert küpüdür,
Mahpus, kara kaderin, kara köşküdür.
(Haydar Demoğlu-Erzurum)