Mahpusane denince Şiiri - Nesimi Keçelioğlu

Öyle soğuk ki yüzü anlatmaya güç yetmez,
Bütün diller susuyor mahpusane denince.
Acısı derdi artar, artar durur hiç bitmez;
Bir sıkıntı basıyor mahpusane denince.

İpsizin en yamanı insanın yüz karası,
Her çeşidi burada hırsızı maskarası,
Kanar durur amansız içte gönül yarası,
Yeller hoyrat esiyor mahpusane denince.

Sıra sıra demirler, taş duvarlar kalınca,
Bir umuttur haykırış hıncı göğe salıca,
Koca bir ömür gider tek bir nefes alınca,
Güneş bile küsüyor mahpusane denince.

Özgürlüğe darbedir hürriyete sıkıntı,
En büyük harabedir, bu en büyük yıkıntı,
Nice ömürler gider sel suyunda akıntı,
Dili kılıç kesiyor mahpusane denince.

Ne boşalır, ne dolar geliş gidiş sürekli,
Aslan pısırık olur kedi burda yürekli,
Kapılar ki açılmaz, hep donuk gri renkli,
Cesareti kısıyor mahpusane denince.

Dizde sızı misali bir çöktü mü sancısı,
Baksan efe dayıdır yadların yabancısı,
Can evinde kıvrılır Nesimi’nin acısı,
Bütün diller susuyor mahpusane denince…

Nesimi KEÇELİOĞLU….22/04/2002