Mahpus Damında Bir Mektup

Bugün havalandırma sarıydı
Hep öyle olur ya
Bir gardiyanın dudağındaki sırıtış
Ranzaya düşen saç telini hatırlatır

Zaman, çay bardağında demlenmez artık
Sayım çizgileriyle ölçülür burda sabahlar
Akşamlar, ancak tavanı boyayan hülyalara çıkar

Hapishane duvarı bir renk değildir sadece
Bir suskunluk biçimidir
İçine kapanan harflerin çırpınışı gibi
Her tuğlasında bir yalnızlık mühürlü
Her sessizlikte bir adın çınlar — sen

Bana senden ne kaldı biliyor musun?
Yüzümdeki gece
Gözlerimdeki güneş
Ve yazılmamış tüm şiirlerim
Ceplerimde eksik sarılmış selamlar
Dilimde yarım kalmış gülüşler

Bir de mektubun kenarına çizdiğin
O minicik çiçek
Betondan fışkıran bir mor menekşe gibi
İsyanla büyür içimde her sabah

Bazen sabah içtimasında adımı eksik okur asker
Sanırım seninle kaldım
Bir anlık hayalin içinde

Parmaklık aralarından bakarken göğe
Sana dair her hayal
Gün ışığını bıçak gibi keser hücreye

Ne mahkeme kararı
Ne infaz cetveli
Silebilir yüreğime kazıdığın o cümleyi:
“Ben seni en çok özgürlükte sevdim…”