Maho Şiiri - Cafer Yılmaz

hüsam derler arkadaşları.
köylüler, ufacık bebeler...
ömrün tökezli yolları gibi
elleri çatlak
rengi solgun,
gözleri yorgun...

Adını bile söyleyemediği bu yere
kader değil
Maho ağa idi sürükleyen.
Maho Ağa köyün baronu.
önce Allahtan korkardı Hüsam,
sonra Maho Ağadan.

Maho ekmek, Maho su...
aldığı nefes,
Geceleri kabusu...

Kaçtı...
Ahtapotun kolları gibi saran kaderinden.
Baktı,
kaçanlar var Maho gibilerinden.
Gördü,
nicesi var,
maho cinsinden.

Anladı ki,
yaşadığı sürece
ekmek Maho,
Su Maho...