Mahmatlı'da Kış Şiiri - Muharrem Kılıç

Mahmatlı,
Taze filizler yeşerir her bahar,
Dört bir yanından.
Her biri bin bir çiçek,
Kokulu, gülfidanından.
Ve yaban kazları konar
Küçük küçük sulara,
Eser kalmasa da
Kendi tatlı sularından.
Her şeye rağmen bereket,
Fışkırır topraklarından.
Çünkü bereket indirir,
Gökler, zengin bulutlarından.
Bir şey yitirmez insanlar,
Geleceğe olan umutlarından.
Dede, baba, abi, kardeş,
Amca, dayı, hala, teyze,
Nine, ana, abla ve eş.
Küçük sayar, büyük sever,
Kul razı, Tanrı razı,
Bu Mahmatlı halkından.

Kış gelir, kar yağar diz boyu.
Eksik olmaz sobaların üstünden,
Közde patates, kestane, çay suyu.

Gül bedenler nakış işler,
Tespih çeker ihtiyarlar.
Kadınlar tavuklara yem atar,
Erkekler ineğe, davara bakarlar.

Geceler uzun olur,
Kurtla köpek karşılıklı uluşur.
Yiğitleri güzellerle köşe bucak,
Gizli gizli buluşur.
El ayak buz keser de,
Yürekleri külhan olur tutuşur.

Kiler dolu!
Un, bulgur ve tarhana!
Kışlık yufka, taze kömbe, bazlama.
Turşular küp küp,
Peynirler küpe basma, salamura.
Isıtır kilerleri,
Elma, dut, üzüm pekmezleri,

Bacalardan göğe ağar,
Tereyağlı eriştenin kokusu.
Höşmerimler gelir sofraya,
Taze kaymak tatlısı.
Çay yanına çerez olur,
Elma, armut kurusu.
Kış geceleri eğlenceli olur,
Pişmaniyeler çekilir tel tel,
Usta elinden!
Maniler okur karşılıklı,
Gençler korosu.

Geçmişe dönülür bazen,
Büyük atalar anılır,
Ayrılıklar, acılar tazelenir.
…….
……..

(24.01.2010 - Ankara)