Mâhluk Şiiri - Yaşar Aşıkoğlu

Tükettim hayata karşı olan umutlarımı
Yitirdim yarım kalan duyguları
Ayağı kırık bir sandalde oturmuş ağlıyorum
Eşlik ediyor bana soğuktan külü donmuş
Sigaram
Aydınlanıyor yavaş yavaş yeryüzü
Güneş doğuyor büyük bir aşka
Kuşlar ötüyor vakit seher vakti
Gece gündüze bırakıyor kendini
Bense uykusuz ve bir o kadar da mutsuz
Her zerreme işleyen o yalnızlık
Yine bırakmıyor peşimi
Yine inatla benimle geliyor
Sana doğru koşuyorum tüm gücümle
Yüzün nur özün nur
Sen de  bana yaklaşıyorsun hissediyorum
Ama ulaşamıyorum
Sarılmak istiyorum sana
Ve ağlamak istiyorum boynunda
Dokunmak ellerini tutmak istiyorum
Tutmak istiyorum ki götürsün beni
Alsın benden beni çekip çıkarsın
İçine düştüğüm kör kuyulardan
Derken birden
Eşi benzeri olmayan bir ezgiyle şarkı söyleyen
Bülbüller duyuyorum
Tanrı'ya zikrediyor belki ki Ama ben ben neyim?
İnsan olmanın verdiği bir ağırlık mı var üzerimde
Sahi ben insan mıyım?
Söylendiği gibi beşer miyim?
Yaratılanların en şerefisi eşrefi mahlukât mıyım?
Varlığımdan ve Tanrı'dan uzaklaşarak
Kim bilir belki de kendimden kaçıyorum
Saçma sapan şiirler ve kelimeler arasında ben
Dinleniyorum
Dara düşmüşüm sıkılıyorum bakmıyor kimse
Kendi kendine söylenen kişiler
Bilebilirler mi ki içimde verdiğim savaşı
Görebilirler mi kaybettiklerimi anlayabilirler mi?
Keskin bir bıçak misali parçalıyor kalbimi
Ettikleri her kelam söyledikleri her söz