Mahkumum... Şiiri - Serap Köncü

Her geçen gün daha bi’ kıyıya yaklaşan kayık oluyorum
Ne fırtınalar umurumda ne de o hırçın dalgalar
Yüreğimdeki boğulmaları bi’ bilsen keşke.
Sözlerime bıçak gibi iniyor elveda misali bakışların.
Gözlerimden akan damla damla yaşlar delip geçerken gönlümü
Umursamazca kaybolan sen, ne de güzel gidiyordun öyle…
Şimdi ben hangi köşeyi mekânım seçeyim sen söyle.
Gecenin hangi karanlık sularında arayayım sana çıkan limanları.
Hangi sözlerimi kurban edeyim bensiz yol alan gidişlerine?
Canım yanıyor, sen tozla duman oluyorsun, yok oluyorsun.
Ortada kalıyorum öylece bu karanlık sularda yalpalanırcasına
Suçluluk üstüme yapışmış bırakmak bilmiyor…
Sanki bu aşkın katili benmişim gibi üstüme geliyor bütün anılar.
Mahkûmiyete koşuyorum…
Öyle ki bu iş hâkimin yaz kızım işlerine benzemiyor.
Beni sensizliğe mahkûm eden sen;
Utanasın…