Mahkümiyetteyim Şiiri - Zennehar Yılmaz

Kalbimi mahkûm bırakıyorum sevgisizliğe Kimse sevgi merhamet aşk dilemesin kalbimden Ruhum dilenci elbisesi gibi yırtık pırtık yamalı Kendine hayrı yok ki boş yere sevgi beklemeyin benden Yeşermiyor otları gönül bahçemin kupkuru her ne kaldıysa Boş verin yüreğimi mahkûm bir serde bir yudum sevgi dilenmen benden Beynim algılamıyor artık sevgi çemberlerini dolanmıyor bedenim Karanlıklarda nokta ışık aramayın bende yok ettim kalbimde sevgiye dair Kendimden nefretim şaşmıyor koskoca dağlar çıkıyor önüme yolum aşmıyor Bedenime değen sevgiler taş olup kapanmayan izler bırakıyor Hissetmiyor tadına varmıyor yok ettim her ne varsa mahkûm bıraktım kendime Sevgi kuyuları açmıştım sıra, sıra öyle derin öylesi varılmaz derinliklerde Şimdi sıra, sıra kapadım tüm sevgi boşluklarını karaya buladım ayın bıraktığı beyazlıkları Dondurdum zamanı ortada bıraktım bedenimi İmitasyon sevdaları yaktım gönül cehenneminde Bir dilim sevgi beklemeyin benden ruhumla böldüm bedenimle gömdüm kalanı Acıtıyor mu artık diye sormayın sevgi güllerinin dikenleri Kalmadı yeşeren bitkilerim bana hayatı renklendirecek ne varsa küle buladım Şimdi benden sevgi dilenmeyin merhametimi sevgi mezarıma taş yaptım Yazısını ruhunu sitemle bitirdim noktasız hayat soru işaretsiz mahkûmiyetteyim Kimse sevgi, merhamet, aşk dilenmesin kalbimden…