Mahkumiyet Şiiri - Ayhan Yaymaz

Sevdim diye
yokluğuyla imtihan etti beni,
her gülüşün ardından
bir suskunluk cehennemi bıraktı.
Ben sevdikçe, o sustu…
Ben yaklaştıkça, o uzaklaştı.

Bir ismin yankısı oldum karanlıkta,
bir adım atsam
çökerdi içime o soğuk duvarlar.
Ne bir söz, ne bir veda
yalnızca kesik nefeslerin boğuk hatırası.

Sevdim diye
önce gözlerimi kör etti,
sonra kalbimi…
Beni kendimle baş başa bırakıp gitti.
Ve ben kendime bile yabancı,
bir aynada yavaş yavaş silindim.

Artık ne o var
ne de ben eskisi gibiyim.
Ama yine de,
en büyük ceza
hala sevmekten vazgeçememek…
Ve her gün, her gece
onu unutmaya çalışarak
kendimi ezberlemek.