Mahkumdu Hayat Şiiri - Tayyar Yıldırım

Yoktu ki ilimi, bilmezdi fenni,
Acemi çırağa mahkumdu hayat.
Zülüfler örgülü, yanakta beni
Aynaya, tarağa mahkumdu hayat.

Azığı bulunmaz boş idi torba,
Dolunca kapardı eşkıya zorba.
Yoktu ki giyecek elbise, urba
Bir kara çarığa mahkumdu hayat.

Tarlası taşlıktı sürülmez derin,
Ne kadar işlesen vermezdi ürün,
Zorlu bir çileydi sürün ha sürün
Verimsiz çorağa mahkumdu hayat.

Ekini ekerdi kara sabanla,
İşini görürdü dostla, yabanla.
Elinde nasırı, yüzde çıbanla
Bazen de kırığa mahkumdu hayat.

Bu günden geride hayaller kaldı,
Doğalın yerini yapaylar aldı.
Paraya hasretti ama kraldı
Yılda bir feriğe mahkumdu hayat.

İmkânsız, zamanı geri çevirmen,
Öğüttü herşeyi ilkel değirmen.
Elinde çorabı, bir de eğirmen,
Kağnıya, körüğe mahkumdu hayat.

01/2012/Konya