Mahkum Gönül Şiiri - Yavuz Değirmenci

Mahkûm olmuş şu gönlüm, yürekler arasında
Zincirlenmiş dilime, kelam olur saklanır…
Neler kayboldu neler, sinemin yarasında,
Bir kenara atılır, ara sıra yoklanır…

Yalnız kalan yürekler, hayata kilit vurur,
Gül bülbülü görmezse, dalı yaprağı kurur…
Sualler gelir gider, beyni kemirir durur,
Cevabı dilde erir, bakışlara yüklenir…

Ayrılık şerbetini az içmedi dudaklar,
Vuslatı tatmak için, adadım çok adaklar,
Dilime Türkü düştü, hüznü sazıma saklar
Mızrap olur vururum, tam sineme saplanır…

Garibin derdi gamı, düşüyorsa yüzüne
Güneş’i soluk kalır ,karlar yağar Yaz’ına.
Güller kulak asmazken, bülbülün avazına
Bîtap düşen kalplerden hep serenat beklenir.

Gözünden yaş süzülen ne bırakır yadına
Müjganından geriye seller kalır adına
Issız kalan gönüller, boyun büker bahtına
Şefaat diler Yavuz, ruhu ancak paklanır.