Mahkum Şiiri - İlyas Gültekin

Merhaba kader'im
Burda güneş öğlen vakitlerinde doğuyor..
Okadar yüksek ki duvarlar, ancak o saatlerde aydınlatıyor volta avlusunu...
Gök yüzünü iyi tanırım...
Sığdıramadığım umutlarımı taşır mavilği..
Özgürlüğümü örter zaman zaman gece karalığı..
Ay ışığında söndürdüm çoğu cigaramı..
Jiletli teller kesiyor gözümün uzağını...
Ranzamın soğuk demirlerinde pas yaptı, pişmanlığımın göz yaşları...
Ne sabır fayda ediyor zaman geçsin...
Nede saate bakmamak hızlandırıyor dakikaları...
Dizginleyemediğim öfkemin avuçlarındayım şimdi...
Nefsimin kölesi...
Dilimden dökülen cümlelerin esiriyim...
Önce hakimin karar sesi kesti nefesimi...
Ardından rütübetli hücrelerde tükettim kalan Hislerimi..
Bağırsam faydası yok...
Sussam konuşmayıda unutur gibiyim...
Ölüden farksız bir diriyim işte...

(Mektubun devamında şiirle anlatılmıştır)

En çokta özlemlerim yakar canımı..
içten içe çeker kanımı...
Mapusluk kırdı kolumu kanadımı...
Görüş günleri soğutur bir yanımı...
Bilirim kimileri unutacak adımı..
Burda olmayı ben istemedim ki...

Pişmanlığın kar etmediği yerdeyim...
Dipsiz kuyuların en dibindeyim...
Her an sanki son nefesimdeyim...
Yaşarken ölmeyi ben istemedim ki..

Rüya değil kâbustur gördüklerim..
Yolumu gözler gün sayar sevdiklerim..
Deliririm aklıma geldikçe bensizliğe terk ettiklerim..
Özgürken kolay geldi çektiklerim..
Demirlere yaslanmayı ben istemedim ki..