Mahkum Şiiri - Ebrar Doğan

Mahkumuz yalnızlığa ebediyen
mahkumuz kaçak yolcu vagonlarında yaşamaya
Kendimizden geçmişiz ve susuz kalmışız
gençliğin kucak açan kollarında
Kafayı vurup kenarda sızacak kalbimiz
etten duvarlar örüyor şimdi kendi etrafına
dolup taşıyor hüzünle ve parçalanmış cam kırıklarını topluyor üzüntüyle
Acı çekiyor besbelli
soluk rüzgarlara karışıyor yağmur damlalarına akan incecik sesi
böyle zamanlarda
bir tarafımız karanlık dağların sırtındaki kambur
ve diğer tarafımız bomboş arazilerde
terkedilmiş bir kulübe gibi durur
Bizlerse
adamlar kör ve kadınlar sağır
dilimiz ve gözlerimiz sımsıkı bir halatla bağlanır

Bu yüzden mahkumuz yalnızlığa ebediyen
mahkumuz kaçak yolcu vagonlarında yaşamaya