Mahkum Şiiri - Emre Hekimoğlu

Esir olmaktan usanır mı insan?
Yahut bilerek aynı kuyuya atlamaktan?
Ya da mağlup olacağı bir savaşa girmekten
Usanır mı? usanır mı bu gönül aynı tuzağa düşmekten?
Yahut, nafile bir mücadeleden her seferinde üzülerek çıkmaktan

****

Etrafım karanlık, gökyüzünde mütevazı mehtap.
Gönlümü eriten ismin adeta bir kezzap.
Herkes gibi buzdağlarına yazmadım.
Yalan söyledim sana, yüzüne bakamadım.
Bir karadelik gibi kendine çeken kahverengi gözlerin
İlham oluyordu; beni cezbediyordu sözlerin
Gülüşün kıskandırırdı çiçekleri
Haset verirdi yıldızlara, renklendirirdi gökleri
Çok pişmanım, keşke görmeseydim seni
Görmeseydim yüzündeki mağrur beni
Her bahar mevsiminde zihnimi esir alıyorsun.
Konuşmadan, mücadele etmeden ve savaşmadan galip çıkıyorsun.
İlk karşılaştığımızdaki heyecanımı unutamıyorum.
On binlerce kelimeye sahip dilim tutsak oldu. Konuşamıyorum.
****
Ah! sevgilim. Yaraladın gönlümü. Durdurdun kalbimi.
Akbabalara, kargalara teslim ettin beni.
Üzüldüm, kabullenemiyorum kaderimi.
Yüceltemiyorum, gözlerindeki değerimi.