Mahkûm Şiiri - Miray Seyyar

geceleri daha yalnızım
bir kömür karalığında yalnızım
aklımdan çıkaramadığım tutkun
belki bir yalancı olan sevgin
parlak aklın
şehvetin
duraklatıyor beni
ben seni bir saniye olsun bırakmadım
sarp kayalıklardan bırakmadım
senin yaptığın gibi
ihanete uğratmadım
bu
mantıklı değil
ihanet de değil
biliyorsun hiçbir zaman birlikte olamadık
hep birlikteydik
hep birlikte olacağız
gökyüzü kızıl gökyüzü kara
grevdeki bir işçi gibiyim
kendimi yakıyorum
kalemlerim gözlerime batsın istiyorum
aklında mıyım
ne yaparsam seni düşünüyorum
bazen acı bir türkü bazen bir latin ezgisi gibisin
kanımı kaynatıyorsun
aptal
sev beni
çok sev
nereye gidersen git
istersen
çok uzaklara
başka diyarlara
git
nereye gidersen git
bir nefesim ensende
-seni görmesem de aklımdan çıkmıyorsun
kafamın içinde her koşulda
sana olan açlığım
sana olan özlemim büyüyor-
sesin yankılanıyor
senin şu sesin beni hem öldürüyor hem hayatta tutuyor
küçük bir çocuk gibi beni ağlatana sarılmak istiyorum
yalnızlığımız
özgürlüğümüz değildir
-ama bilmen gerek
ne olursa olsun seni bir kere kollarımın arasına almak için her şeyi yaparım-
git, önemli değil
ben vuslatı değil hasreti seviyorum
ne kadar yakıcı olduğunu
o zaman hissediyorum
zihin ne kadar nankör
ne kadar bencil
siliyor canımı acıttığını
sadece tutkun kalıyor
başkaları gidiyor
acı sözler gidiyor
umursamazlığın gidiyor
bir yabancı oluşumuz gidiyor
yanlış
ya da
doğru
kimin umurunda
insan en baştan o elmayı kopardı