Mahkum Şiiri - İsmet Can

Gece soğuk
Yağmur yağıyordu; dışarıda
Ve mahkumu
Sırılsıklam bir ter basmıştı
Uyku desen yok
Düşünce ufku gitmişti; uzaklara
Saklanmıştı; ecelin buudlarına
Ayak tabanları uyuşmuş
Hissetmiyordu; soğuk zemini
Küf tutmuştu; demir parmaklık
Mahkumun terli avuçlarından

Ayak sesleri gözlüyordu
Sessiz gecede
Kulak titreşimleri ile
Bakışları duvarı deldi; bir an
Gezindi; zamansız boyutta
Hayat ağacı ekti; yüreğine son kez
Ölümün meyvesini soydu; ardından

Gözleri kapanıyordu; arada bir
Uykuya direniyordu; malum sebepten
Duymadı; kulak titreşimleri
Avuçları yapışıp kalmıştı
Demir parmaklıklara
Körelmişti; akli yetisi
Ayak seslerini işitti
Hayal gibi
İmam ile gardiyanın

Haber getirdi; bir melek
Diğer boyuttan
Hüthüt kuşlarının seslerini işitiyordu
Şimdi, mahkum
Cansız bedeni düşüverdi
Avuçları sökülünce parmaklıklardan

Ölüm
Acele etmişti; cellattan
Ve yüreğinin mahkum olmadığını anlatmıştı
Soğuk duvara çizdiği ağaç resimleriyle
Mahkum