Mahkum Şiiri - Cafer Tayyar Özkan

Atlas maviliğine bürünmüş gelmeyeli,
bir başka eser olmuş,
Boğazın akşam yelleri...
Çakılı kaldı karagözlerim,
Kız Kulesinin ufuklarına.
Sarayburnu mu değişmiş, yoksa ben mi?
Hüzün çöken Karagözlerime
Sen aldırma acı sitemlerime ey Sevgili!
Girdin bir kere,
yaralı da olsa vefalı gönlüme...

Yıllar var ki, vuslata acı demler ekip bekledi.
Hasret gülleri elimde, korkuyla alınmayı özledi.
Ey can! Daha akan yaşım silinmedi.
Mecalim kalmadı, sensiz can neylesin.

Hasret düşmeyen dilimizden,
Tadına doyulmayan buseleri,
Sıcak, arzulu dokunuşları,
Rengi sararmış mektuplarda
Gözyaşı ve bitmeyecek keşkelerinle,
Yad edeceksin artık değil mi?

Vakit geldi artık.
Sevgi saçan ışıl gözlerini
En son gören gözümü,
Sevdamın alevlendiği mekanda,
İçime ukde yaptığım muradımı,
Kaderin insafsız sahibinin ellerine
gözyaşımla bırakıp,
ızdırap dolu kabuğuma çekileceğim...

Elem dolu son demlerini süren canımı,
Ukdemin filizlendiği mazlum şehirde,
Kalbime taht yaptığım kadınımı,
Sahibinin koynunda öldürüp gideceğim...

Seni her gece,
kollarında düşlemektense,
Kutsal duyguları kökünden söküp,
Yeşil dünyaya dalan kalbimi,
müebbete mahkum edeceğim...

4 Mayıs 2004 İstanbul