Mahkûm Şiiri - İsmet Anik

Avazım çıktığı kadar
Haykırmak istedim sana
Sevdiğimi diyemeden
Dudakta dil mahkûm oldu.

Sevdamı anlatsın diye
Ümit bağladım goncaya
Açılıp seni görmeden
Dalında gül mahkûm oldu.

Açılmaz yad'a kollarım
Yanlara düştü omuzdan.
Henüz seni saramadan
Bedende kol mahkûm oldu.

Bulutlara belbağladım
Coşsun, çağlasın, anlatsın
Sevdam sağanak olmadan
Damlada sel mahkûm oldu.

Ben sensizliğin zulmüne
Yıllarca direndim durdum
Beni sana getirmeden,
İzinde yol mahkûm oldu.

Attım kendimi sahraya
Ya bulunmak, ya kaybolmak
Ne ateş kaldı ne serap
Kumunda çöl mahkûm oldu.

Gül'ü zakkum'u bir tutup
Sevda taşıdık kovana
Ne yedin, ne yedirdin
Petekte bal mahkûm oldu.