Mahkum Şiiri - Elif Pınar Çetintaş

Nefret ettin perçem adaylarından Hep şakaklarına kadar uzayan Ve nefret ettin uzanan geceden Çıkmaz sokaklarında hüküm süren Bilmem kaç sularında boğulurdum zamanda Nemli bulutlar yaklaşıyorken bakışlarna Yetimhane bahçesinde bi reşit gbıyım Adımlayan kendinden yaşlı çarpık taşları Hani kopup gelen bir ümit vardır en içten Kapıdaymışçasına onu bu dunyaya düşüren Bi suçluyumdur gökyüzünden mahrum Af çıksa da müebbette bir mahkum Valizi kadar anlamsız anılar Bakışları kadar kuru kalıplar Dondurduğum anlarda bir renksizlik Ve soğukları üşütüyor se(s,n) sizlik