Mahkum Şiiri - Hüseyin Adem Tülüce

Sessizlik diri bir okuyuştur tenimde
Kuyularda kalan sözcüklerim var
Daha Günyüzü görmemiş yerlerim var
Sefilliğin çığlık attığı insanlık halleri var

İnsan olmanın yuvalandığı ikilem içinde sessizliğe kayıyorum
büyük kelimesini içime alarak ağır ağır yürüyorum caddelerde ve sokak aralarında
bir de gece var yanımda,
gördüğüm ve işittiğim,yapışıyor ruhuma
seslerin içindeyim,
ahh yeryüzünde bulunmanın sancısı…
yık tüm tarihimi
sil bütün her şeyi,
hayattan günler geçtikçe üzerimizden,
içimiz bakar her şeye
her şey dökülür içimize
ve mahkum oluruz…
büyüdükçe özgürlüğümüz azalır

Yüzlerimizde esaretin çizgileri apaşikar
Sessizlik ve ayrılıktan oluşan insan bedenleri
Bilemediğimiz ve tanış olmadığımız duygular
Uzak memleketlerin derdi saklı içimizde
Benim dilimdeki kelimeler yok
Yüreğimdeki annemin yurdu tarumar
Bakmıyorum artık hiçbirşeye
Dönmek yok geriye
İlerde çok ilerde bir şeyler ışıldıyor
Çepeçevre kuşatılmış insanlığımız
Ve mahkum olmuşuz elimizdekilere