MAhkkum Canlar Şiiri - Özcan Sungurçetin

Mahşerin atlıları,
yıldırımlara binmiş, ellerinde şimşekler,
tutsak etmiş canları,
yolluyor teker teker,
kâinatın ucunda bir küçük gezegene.
Zafer çığlıklarıyla yeniden doğuyorlar,
infaz günbüne kadar,
burada kalıyorlar.
Savcı yok, avukat yok,
bu hüküm kesinleşmiş.
Önce infaz burada, yargı da mahşereymiş.
Hikmeti sorgulanmaz, ceza belki de haklı.
Her canın alacası kendi içinde saklı.
Örf adet ve töreler ellerde kelepçedir,
yasa prangasıyla ayaklar zincirlenir.
Hekes ölüme mahkum, ölüm hücresindedir.
Ama orda bile, bencillik kanadıyla,
hırs vahşete dönüşür,
canlar, kendi canını canavarca öldürür.
Ölüme gittiğini bilir de bilmez gibi,
hatırlamaz yaşını,
düşünmez yoldaşını.
Her an toplu ölümler.
Azrail'in orağı, biçiyor hep beraber.

Bu dehşet ortamında, bir ışık vardır belki,
tek umut, tek kurtuluş, sevgi gönüllerdeki.
Elele ise ölüm,
yanındaysa sevdiğin,
göz göze isen eğer,
yoklukta buluşmak da, belki, ölmeğe değer.
Son belli, ölüm kesin.
Düşün, ne kadar kaldı, nerde bitecek zaman,
düşün, şimdi nerdesin?
Varsın, yolun sonunda, cellat seni beklesin.
Eğer içinde senin,
bir sevgi ışıldarsa,
bir başka kalp seninle, senin için atarsa,
çaresizlik umuda dönmese de üzülme.
Yıdırımlar kudursa, şimşekler şakırdarsa,
sakın korkup büzülme.
Çakan o dehşette de, bir an için de olsa,
bir ışık yanacaktır.
O anı kaçırmayın, ışığı yakalayın,
rengârenk parıldayan bulutlara atlayın.
Sevişin sarmaş dolaş,
gökkuşağı altından geçerken yavaş yavaş.