Mahkeme Şiiri - Hakkı Demir

Bir mahkeme kurulmuş düşümde,
Hakim Nebiyi Ekrem oturmuş kürsüde,
Şikayetçi kardeşimdir, seslenir kısık sesiyle,
Nerde bu ümmet her yer kan revan içinde!

Üzeri tozlu bir anne çıkar, der hakime
Bebeğim öldü, derdimi anlatayım kime
Gözyaşı karıştı bebeğimin tenine
Bu bakanlar Müslüman değil mi ne

Bir baba çıkar gözleri kan çanak yakarır
Eşim çocuğum bi çare kaldı der, gözlerim kararır
Gözü yaşlı başı dik seslenir
Canım Nebi nerde ümmetin diye yalvarır

Sonra hakim vurur tokmağı , sesler durulur,
Bir an vakarlı bakışları üzerimde bulunur,
Eğilir başım bakamam Nebinin yüzüne
Utanç keder yüz hatlarımı doldurur

Haykırır yetim nesillere çatık kaşlara,
Nedir bu ayrılık, siz aynı ağacın dallarısınız!
Nedir bu gaflet, siz aynı vücudun organlarısınız!
Durmayın, el ele verin siz aynı dinin insanlarısınız!